اشعار

هرشب میان بستر خود گریه می‌کنی            با حـال گریه آور خود گریه می‌کنی

اصلا تمام اهـل جهان گـریه می‌کـنند            تا با نگـاه مضطر خود گریه می‌کنی

سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است            با هر اشـارۀ سر خود گـریه می‌کنی

هرلحظه خواهرانه رضا را صدا زدی            از دوری بـرادر خود گـریـه می‌کنی

کشتی عـمر ناب تو پهلو گرفته است            در لحظه‌های آخر خود گریه می‌کنی

وقتی که خیره بر در و دیوار می‌شوی            داری به یاد مادر خود گریه می‌کنی

آتـش میان سـاحت گـلخـانه پا گرفـت            در بین کوچه‌ها نفس مرتضی گرفت

سلام ای صاحب شأن و مدارج            سلام ای دخـتـر باب الحـوائـج

تو روح عصمتی معصومه هستی            تو از روز ازل در دل نشستی

بهشت مطـلـق شـهـر قـمـی تو            دلآرام امـــام هــشـتــمــی تــو

خلایق گرد رویت در طوافـند            ملائک بر درت در اعتکـافـند

ز تو خورشید کسب نور کرده            ز شرمت ماه، رخ، مستور کرده

به سویت هرچه حاجت دار، راهیست            گدایی بر درت چون پادشاهیست

حـریمت مرکز عشق دو عـالم            به این گلزار دعوت کن مرا هم

دل پــاک ائــمّــه بــی‌قــرارت            مزار حضرت زهـرا مـزارت

بـبـیـن زوّار قـبـر انــورت را            که می جویند اینجا مـادرت را

عـزادارت زمیـن و آسـمـانـنـد            غـم و درد دل تـو بـی‌کـرانـنـد

دلت در طوس و پا در ره نهادی            برادرهای خود از دست دادی

تو درد و رنج بسیاری کشیدی            ولی روی بـرادر را نــدیــدی

چو دیدی بی‌کس و بی‌یار ماندی            غمین خود را به شهر قم رساندی

تـمام شیعـیـان با قـلب مسرور            به استـقـبال تو با شـادی شـور

به خاک مقدمت بوسه نشانـدند            ز بام خانه‌ها گـل می فـشانـدند

ندیـدی تو یـقـیـن در آن مـیانه            اثـر از کعـب نـی یـا تـازیـانـه

تو دیگـر سـیـلی کـافـر ندیـدی            به روی نی سـر دلـبـر ندیـدی

ندیدی سنگ بر پیـشانی‌اش را            به روی نیزه قرآن خوانی‌اش را

ندیـدی گـریه‌های دخـتـران را            ندیدی سنگ بازی با سران را

نـدیـدی هـمـنــوا بـا آه و نـالـه            به زیر دست و پا طفل سه ساله

اگر چه غصه و غم کم ندیدی            نـگـاه تـلـخ نـا مـحـرم نـدیــدی

الا ای چـهـره‌ات مــاه مـنـیـرم            بـرای عـمـه‌ات زینب بـمـیـرم

تا كوچه‌های سامره مردی نجیب داشت           آری هوای شهر فـقط بوی سیب داشت

شب ها كه در تـرنّـم سجـاده می‌نـشـست           شب های عرش حال و هوایی عجیب داشت

هـر گـاه با دعـای فـرج اوج می‌گـرفت           زیـر لـبـش تَـرنّــم اَمَّـن یُـجـیـب داشـت

درد آمد و دوا شد و با یك اشـاره گفت:           هر گوشه از كلام لبش یك طبیب داشت

آن قدر کشته شد دل و آن قـدر زنده شد           با تیغ ابرویی که فـراز و نشیـب داشت

ابـن الـرضـای ســوم مـا یـا ابـالـحـسـن

عـیـدی بـده به دست گـدا یـا ابـالـحـسـن

هر جا که باده هست صفای خُمش تویی           هر جا که آیه‌ای است ضمیر کُمش تویی

آدم طـمـع به کـسـب مـقـام شـمـا نـمـود           در صورتی که آب و گلِ گـندمش تویی

شـهـر مـدیـنـه شـادتـر از این نـمی‌شـود           چون که به لطف حق حَسن دومش تویی

فـهـمـیــدم از تــرنّـم ســرداب ســامــرا           هر جا که جمکران شده شهر قُمش تویی

خـورشید مـردمیِ زمیـن؛ آسـمـان ترین           ای خوش به حال هرکه تب مردمش تویی

ابـن الـرضـای ســوم مـا یـا ابـالـحـسـن

عـیـدی بـده به دست گـدا یـا ابـالـحـسـن

هـوای خـانـۀ دل با تو آسـمـانـی شد            مدینه با تو پُر از نـور مهـربانی شد

تو آمدی و زمین و زمان پُر از شادی ست            به یُمـن مقـدم تو فصل همزبانی شد

بهار می چکـد از گـوشـۀ نگـاه شما            دوباره بلبل جان مست نغمه خوانی شد

چقدر خـیر به ما می رسانی آقا جان            نصیب سفرۀ دل رزق بی کرانی شد

نخواستی که به دنبال دیگـران باشم            تو خواستی که دلم صاحب الزمانی شد

همیشه باغ و بهارم تویی ابـالحُـجّـه

تـمـام دارو نــدارم تـویی ابـالحُـجّـه

مـیـان سـجـدۀ شب ذکـر ربّـنا داری            بــرای درد دل عـاشـقـان دوا داری

همیشه خیر کثیر از نگاهتان جاری ست            هـوای ایـن دل غـمـدیـدۀ مـرا داری

به کـوری هـمـۀ دشـمـنانـتـان مـولا            همیشه دور و بر خود برو بیا داری

همیشه سنگ شما را به سینه می‌کوبم            سر مزار خـودت گـنـبـد طلا داری

چه می‌شود که به دست تو نامه را بدهم

همیشه و همه جا عطر سامرا بدهم

به زیر سـایۀ سـرو صنوبری هستم            تو لطف کردی و از غصه‌ها بَری هستم

دعـای مــادر ســادات لایـقـم کـرده            هماره شیعۀ سرمست حیدری هستم

هـمـاره بـاد؛ کـرم خـانـۀ شـمـا آبـاد            که بین خانۀ تو گـرم نـوکری هستم

اگر چه گـفـته‌ام اما دوبـاره می‌گویم            غلام خانۀ پُـر خـیر عسکـری هستم

در انتظار ظهورم در انتـظار قـیـام            همیشه منتظر صبح بهتری هستم...

که عاشقانه به شوق رسیدنش ماندی

دعا به نیّت تعجیل در فرج خواندی

کریمی و برکات تو نعمتی عالی ست            گدایی سر کوی تو نیک اقبالی ست

فقـیرِ دیدنِ سرداب غـیـبـتم هر شب            که لحظه‌ای غم دوری تو مرا سالی ست

کسی که نام تو را برد؛ سامرایی شد            کبوتر دل ما صاحب پر و بالی ست

میان مجـلس مـیـلاد تو امام بهـشت            که قلب شیعۀ تو غرق نور خوشحالی ست

مـدافـعــان حـریـم رقـیــه و زیـنـب            مدافعان حریم تو جایشان خالی ست

کسی که توی رگش خون هاشمیون است

شهید جبهـۀ گـردان فـاطمیون است

من آمدم که بگویم گدا نمی‌خواهی؟            غریب شهـر بـلا آشنـا نمی‌خواهی؟

تویی که یا حـسـن دوم قـنـوت منی            نگو که نوکر افـتـاده پا نمی‌خواهی

امام فاطمیون فـاطمیه نزدیک است            برای خیمۀ زهـرا مرا نمی‌خواهی؟

برای آنکه بخوانی تو روضۀ مادر            زمان به وسعت درد زمان می‌خواهی

من از تو جز حرم سامرا نمی‌خواهم            برای من تو به جز کربلا نمی‌خواهی

من از حوالی هیات به سامـرا رفتم

حسین گـفتم و دیدم به کـربـلا رفـتم

هر گـوشه صدای ربّـنـا می‌آید            آواز خـوش خـدا خــدا مـی‌آیـد

از شوق امام عسکری مست شده            خورشید ز سمت سامرا می‌آید

*************

بر پیکـر عاشقـانه ها جـان آمد            حادی عشر از تبار خوبان آمد

خُلقش حسن و خِلقت او احسن بود            با نام حـسن شکـوه ایـمـان آمد

*************

جمعی به تولای شما دل شادند            عمری ست که بر جمالتان جان دادند

از یمن حدیث اربـعـیـنت مولا            در راه فرج پـیاده راه افـتـادند

دلا نیک اخـتری می‌آید امشب            بـشارت، دلبـری می‌آید امشب

جهان را سروری می‌آید امشب            شه گردون فری می‌آید امشب

امـام عـسکـری مـی‌آید امشب

شب فیض و شب میلاد مسعود            فکنده پرده از رخساره مشهود

رسید از ره گل گلزار مقصود            بـشارت باد بر مهدیّ مـوعـود

که نیکو منظری می‌آید امشب

ظـهـور نـور کـرّمـنـا مبـارک            به کـلّ شـیـعـیـان بـادا مبارک

تـجـلّای گــل زهــرا مـبـارک            مـبـارک مـقـدم مـولا مـبـارک

پـیــام داوری مـی‌آیــد امـشـب

نـور تـو بـا نـور خـدا فـرقـی ندارد            نـزد خـدا او بـا شـمـا فـرقـی ندارد

وقتی که صحبت از حسن باشد چه زیباست            پس عسگری با مجتبی فرقی ندارد

تا "کُـلُّهم نور" است وصف آل احمد            "یا مرتضی"،"یا مصطفی" فرقی ندارد

ما جود می جوئیم و تو جـود تمامی            اینجـا اجـابـت بـا دعـا فـرقی ندارد

اصلا مهم این است که ما با تو باشیم            دنـیـا و عـقـبـا نـزد ما فـرقی ندارد

مادر برایش نذر کرده جان خود را            او بـا شـهـیـد کـربـلا فـرقـی نـدارد

دل، شـادِ میلادِ اباالمهـدی است اما            با هم سُـرور هـل اتـی فـرقـی ندارد

گـنجـیـنه ای و نزد تو کـنز المعالی است

یعنی که فرزند حسن مولی الموالی است

آقا نفسهای تو ما را هم عوض کرد            فیض قدمهایت فضا را هم عوض کرد

زیـبـایـی نامت بـهـاری دیگـر آورد            حالات تو حال دعا را هم عوض کرد

ای نور هستی آفرین، عیدت مبارک            میلاد تو حال و هوا را هم عوض کرد

آری نفسهای تو اِحیاءُ القلوب است            انفاس تو ارض و سما را هم عوض کرد

تا دیـده واکـردی، نـگـاهِ رحمت تو            سبک عنایات خدا را هم عوض کرد

مشمول عفـوت شد گـناهان خـلایق            تقدیر تو دست قضا را هم عوض کرد

مثـل عـلـی ها و مـحـمـد های دیگـر            نام حسن روزیِ ما را هم عوض کرد

رزق حسیـنـی ها ز دستـان تو بارد            آقایی تو این گـدا را هم عوض کرد

گنجـینه‌ای و نزد تو کـنـز المعـالی است

یعنی که فرزندحسن مولی الموالی است

در فطرت من جایگاهت بی بدیل است            شأن و مقام و منزلت با تو اصیل است

مُرده است آن دل که تو را از دست داده            "یا محیی" از اسماء تو پورخلیل است

ما رعـیـت کـوی شما هـسـتـیـم امـا            یک عالمی را رعیت کویت کفیل است

حاجات خیل انـبـیا دست تو آقـاست            در پیشِ نازِ تو نیـاز ما قـلیـل است

کو آن که مـحـتـاج نـگـاه تو نـبـاشد            یک بال از اوج نگاهت جبرئیل است

ما را ولای حضرتت آب حیات است            یک چشمه از آب حیاتت سلسبیل است

مدح تـو از عـبـد تو کی آیـد امـامـا            مداح اوصاف شما رب جلـیل است

هر کس که با آل محـمد در بـیـفـتـد            پس سرنوشتش همچنان اصحاب فیل است

گـنجـیـنه ای و نزد تو کـنز المعالی است

یعنی که فرزند حسن مولی الموالی است

تـو پَـرتُـو نـور جـمـیـع اوصـیـایـی            یـعـنـی تو در عـالـم امیـد اولـیـایـی

تو دیده واکردی که زهرا جان بگیرد            زیرا که نـور دیـدۀ خـیـرالـنـسـایـی

بـرق نـگـاه نـیِّـرِ اعـظـم تـویـی تـو            سبط رسول اکرمی، ابن الـرضایی

حیدر به تو می نازد ای فخر دوعالم            هرچند بر غـم های عـالم مـبـتـلایی

مانند جَـدّت مجـتـبی بی یـار مانـدی            مانـنـد زیـنـب، راز دار کـربـلایـی

از کودکی حبس عدو را لمس کردی            از کـودکی با ظـلـمِ دشـمن آشـنـایی

تن داده ای بر حصر و تبعیدت که کم کم            اصحاب خـو گـیرند با "آقا کجایی"

مأمـور حـفـظ جـانِ جـانـانِ جهـانی            یعـنی که ارحـام مطـهـر را سزایی

گـنجـیـنه ای و نزد تو کـنز المعالی است

یعنی که فرزند حسن مولی الموالی است

بـــاران کــرامـت خـــدا مــی بــارد            نـور از نـفـس فرشـتـه هـا می بـارد

صد دسته گـل محـمّـدی بـاز امشب            بر صحن و سرای سامرا می بـارد

************

تـــو آیـــنـــۀ خـــدا نـــمــایــی آقـــا            سـوم پـسـر از نـسـل رضـایــی آقـا

می خـوانـمـتـان کـریم زیرا که شما            دوم حـــســـن آل عـــبـــایـــی آقـــا

************

این درد که مانده بی دوا را چه کنم؟            این سیـنه تحـبـس الدعا را چه کنم؟

این ها به کـنار، یک نفـر می گوید؟            ایـن دوریِ از سـامـرا را چـه کـنم؟

مـا بـنـده‌ایـم گـرم تـمـنّـای اهـل بـیـت            در سیـنـه‌ام نـشسته رد پـای اهل بیت

دل بـسته‌ام به وعـدۀ فـردای اهل بیت            بر پای سفره‌های حسن های اهل بیت

خاک مرا به دست کـریـمان سـرشتـه‌اند

یـعـنـی غـلام نـام حـسـن هـا نـوشـتـه‌انـد

امشب در آسـمـان عـلـی ماه می‌رسد            کهف الورای دیگری از راه می‌رسد

شـیــری ز بـیـشـۀ اســدالله مــی‌رسـد            یوسف به شوق دیدنش از چاه می‌رسد

در خـانـۀ امـام زمـان بـزم شـادی اسـت

لبخـند شوق بر روی لبهای هـادی است

زیـبـاتـریـن بـیـان زبـان مـنـی حـسن            تـو رهـبـر امـام زمــان مـنـی حـسـن

یک شرط از شروط اذان منی حسن            تـو دومـیـن امام جـوان مـنـی حـسـن

این پـنج شنـبه‌ها که به نام تو خـورده‌اند

ما را به پـای بـوس ضریـح تو بـرده‌انـد

با هر پـیـاله بـاده زدن عـاشقـت شدم            با جـذبـه‌های نام حـسن عاشقـت شدم

وقتی شنیدم از تو سخن عاشقت شدم            با هر فـراز جـامعه من عاشقت شدم

مـستـبـصرٌ بـشـانـکـم آوای قـلـب ماست

طیـبـا لـخـلـقـنـا، گِـل ما از گِـل شماست

فـهـم کـسی نـمی‌رسـد آقا به ساحـتت            ده پـشـت تـو امــام، فـدای اصـالـتـت

اجــداد مـن تــمـام اسـیــر عـنـایـتـت            قـسـمت نـبود کـعـبه بـیـایـد زیارتـت

این کعبه‌ای که رتبه‌اش از عرش برتر است

از سیـنـه چاک های قـدیمی حـیـدر است

دلهای شیعیان همه در انحصار توست            عالم تـمام در کـنـف اخـتــیار توست

هر مومنی نشانه‌اش از اعتبار توست            در دست من عقیق یمن یادگار توست

بس باشد از شما که به ما می‌رسد همین

طـعــم خـوش زیــارت ایــام اربـعــیــن

ره بـاز کـنـیـد، دلـبـری آمـده است            بـر شیـعـه امام دیگـری آمـده است

در مـطـلـع هـشـتـم ربـیـع الـثــانـی            مـیـلاد امـام عـسـگـری آمـده است

*** قاسم نعمتی ***

ما دیـده به راه دلـبـری مـه روئـیـم            بـا بـادۀ نـاب دیــده را مـی شـوئـیـم

در این شب پُر شکوه با هر صلوات            تبریک به صاحب الزمان می گوئیم

*** قاسم نعمتی ***

گلخانۀ وحی بس که زیبا شده است            جبـریل درآن محو تماشا شده است

وقتی که نظرکرد دراین گلشن، دید            یک غنچه به نام عسکری وا شده است

*** سید هاشم وفایی ***

بـر خـلـق فـروغ ایــزدی داده خـدا            سرچشمۀ فیـض سرمـدی داده خـدا

در دست امام هادی از بـاغ بهشت            امــروز گـــل مـحــمـدی داده خــدا

*** سید هاشم وفایی ***

عقل مجنون شود از این همه لیلایی تو            من و از دور تـمـاشـای تـمـاشـایی تو

از قدم های تو روشن شده این قلب سیاه            نیست حتی خود خورشید به زهرایی تو

دومـیـن آیـنـۀ حُـسـن خــدای حـسـنـی            وقت پیـدا شدنت کیست به زیبایی تو؟

باید از دین خود اعراض کند آن کس که            مست وحـدت نشد از بادۀ یکـتـایی تو

نور مطلق تویی و نیست کنارت نوری            جز خدا کیست در این پهنه به تنهایی تو

سامـرا قـبلۀ اصحاب ولایی شده است            خوب پیداست در این معرکه آقایی تو

در حریم تو عجب نیست نباشد مرگی            مرگ هم زنـده شده از دم عـیسایی تو

زهی آن عبد خدایی که خدایی‌ست جلالش           صلوات از طرف خالق سرمد به جمالش

حسن بن علی این نجل جواد بن رضا را           که درود از علی و فاطمه و احمد و آلش

هرکه بگرفته به رخ آبرو از خاک در او           اشک شوق آمده در چشمۀ چشم آب زلالش

هرکه شد دور از او، گلشن فردوس، حرامش           هرکه شد زائر او، وصل خداوند، حلالش

هرکه بی‌مهرِ وی آرد به جزا طاعتِ سلمان           کلِّ طاعت به سر دوش شود کوهِ وبالش

او بوَد عسکری و عسکر او خیل ملایک           گو بیایند هـمه دیـو صفـت‌ها به قـتـالش

گرچه در تحت نظر بود، ولی فاتح دل شد           که روی سینه بوَد مهدی موعود، مدالش

خصمش از پا فتد و سر به در آرد ز جهنم           گر چه یک چند دهد حضرت دادار، مجالش

سجده بر تربتش آرند چه حور و چه ملایک           سائل سامره باشد چه نساء و چه رجالش

هرکه رو بر حرمش کرد، جحیم است حرامش           هرکه بر سامره‌اش پشت کند، وای به حالش

رَف‌رَفِ عقل کجا و پر پرواز عروجش؟           بیم دارم که به یک لحظه بسوزد پر و بالش

ز بهشت حرم سامره‌اش هر که گـریزد           به خدا دیدن گـلزار بهشت است محالش

وجه نـادیـدۀ ذات ازلی، مصحف رویش           شاهکار قـلم صنع الهی، خـط و خـالـش

عـوض خـشم از او لالـۀ لبـخـنـد ستـانـد           هر که با قهر کند روی به میدان جدالش

این عجب نیست که در عرش زند بانگ تفاخر           که به دور حرم سامره گردد مه و سالش

صلوات عـلی و فـاطمه و خـیـل امامان           به کمال و به جلال و به جمال و به خصالش

گو بگردند ملایک همه‌جا ملک خـدا را           نه توان دید نظیرش، نه توان یافت مثالش

از خـدا تا ابـدالـدهـر جـدا مـانـده و مانَد           هر که از راه محبت نبرد ره به وصالش

خسروان تاج گذارند و دل از تخت بشویند           راه یـابـند اگر یکـسره در صفِّ نعالش

مدح او گر زِ خـلایق نبوَد می‌سزد آری           پسرش مهدی موعـود زند دم ز مقـالش

اگر از روی خداییش زند پرده به یک سو           مهر با جلـوۀ خود ذره شود ماه هلالش

عــالــم دل شـود آبــاد بـه یــاد حــرم او           گرچه کردند خراب از ره کین اهل ضلالش

اوست آن بنده که دارد به همه خلق خدایی           او خدا نیست ولی وهم بوَد مات جلالش

قـعـر دریـا و پُـر کـاه خـدایـا چه بگـویم           نظم من چون ببرد راه به دریای کمالش؟

به جز از مادر و جد و پدر و خیل امامان           این محال است، محال است که یابند همالش

اوست آن باغ بهاری که خزان دور ز دوْرش           اوست آن مهر فروزان که به حق نیست زوالش

ناز بر جنّت و فردوس کند در صف محشر           گر بوَد در کـفن شیعه گـیاهی ز نهالش

جان نهم در کف ساقی اگر از لطف و عنایت           دهدم جام و در آن جام بوَد عکس خیالش

خشک گردیده در این جامه قلم در کف میثم           چه بیارد؟ چه بگوید به چنین منطق لالش؟

ای که در مَحْبَس گیسوی تو شب زندانی ست           کار خورشید، به فرمان تو نور افشانی ست

سامرا نه! که جهان سیطرۀ قدرت توست           ای که در عرش تو را مرتبۀ سُلطانی ست

تا که تکــمـیـل شود فـیـض ربیـعُ الاوّل           مُوعدِ جـلـوهْ نمائیـت، ربیـعُ الـثّانی ست

هرکسی چـشـم دلش بـاز شود می بـیـنـد           شغل داوود نبی نزد تو مِدْحت خوانی ست

پسرت حضرت مهدی ست اگر؛رَبّ الأرض           کُلّ حالات و صفـات پدرش، ربّانی ست

تو به قدری حسن بن علی اَستی که چو ما           حال آیـینه هم آشفـته تر از حـیرانی ست

دل ندادن به تو از سخت ترین مُشکل ها           دل سپردن به تو، برعکس، پُر از آسانی ست

می شود بی سر و سامان تو باشم گرچه           هرکه دیـدم، به دنبال سر و سامانی ست

«سـرگرانی صفـت نرگس رعـنا باشـد»           همچنانی که مرا روزیِ سرگردانی ست

خیس اشک، از غم دنیا بشود چشمانش           هر کسی آرزویـش دیـدن سامـرّا نیـست

اربعین هر که مشرّف به حریمت شد گفت:           صف زوّار ضریحت چه قَدَر طولانی ست

فاطمه، بانیِ رفتن به بهشت است او را           آنکه اندازۀ خشتی، حـرمت را بانی ست

«سائـلِ» رحمـت بی منّـت و بی پـایـانت           چشـم در راه تو در آن نفس پایانی ست

ای مهر جـهـان‌پـرور، از مات سـلام‌الله           ای آیـــنـــۀ داور، از مـــات ســــلام‌الله

وی از هـمگـان برتـر، از مات سـلام‌الله           ای زادۀ پــیـغـمـبــر، از مــات سـلام‌الله

فـرمانـدۀ عـالـم‌هـا، با رایـت هـم‌عـهـدی

فـرزنـد رسـول‌الله، مـولای ابـاالـمـهـدی

در عرش امامی تو، بر چرخ، مداری تو           هم بر همه مولایی، هم بر همه یاری تو

روشنگر ملک جان، در لیل و نهاری تو           در سینۀ هر شیعه، یک سامره داری تو

توحـیـدی و قـرآنـی، اسلامی و ایـمـانی

خورشیدِ جـمالِ غـیب، در عـالمِ امکانی

جان همه خوبان را، در قـالب تن داری           اعجـاز مـسیحـایـی هـنگـام سخن داری

هر نکته هزاران دُر، در دُرج دهن داری           فرمان خداونـدی، بـر سـروِ عـلن داری

هم نام حُسن داری، هم روی حسن داری

هم خُلق حسن داری، هم خوی حسن داری

ای عبدِ خدا ‌سیما، ای حُسنِ خـدا‌ منظر           نجـل عــلـی چـارم، ریـحـانۀ پـیـغـمـبـر

صلبت صدف طاهر، مهدی است تو را گوهر           از وصف همه اولا، از مدح همه برتر

هم یازدهم خـورشید، هم یـازدهـم اخـتر

هـم یـازدهـم مــولا، هـم یـازدهـم کـوثـر

از ماست همه غفـلت، از تو همه آگاهی           از ما همه گمراهی، از تو همه همراهی

صد قافله دل هر دم، در سامره ات راهی           ای داده خداوندت، بر هر دو جهان شاهی

حُسنِ صُوَری مولا، رشک قمری مولا

نوری بصری مولا، از وهم، سری مولا

هر چند تهی دستم، از مهر تو سرشارم           دل بر کرمت بستم، رو در حـرمت آرم

مهـر تو بـوَد هـستم، مـدح تو بوَد کـارم           در خلد تو را جویم، در حشر تو را دارم

مائـیـم و ولای تـو، خـاک کـف پـای تو

مشمول عـطـای تو، جان‌ها به فـدای تو

دردا که گل عمرت، یک لحظه خزانی شد           آخر جگرت مسموم، در سنّ جوانی شد

هر لحظه ستم بر تو، از دشمنِ جانی شد           با پیکـر تـو مدفـون غـم‌هـای نهانی شد

تا لحـظـۀ آخـر هـم، غـم بود طـبـیـب تو

پـیـوستـه سـلام مـا بر قـبـر غـریـب تـو

پیوسته ستم دیـدی، با عـمر کمت، مولا           تا صبح جزا دلهاست دریای غمت، مولا

آمد ز بـنی‌العبـاس، ظلم و ستـمت، مولا           گردید چرا ویـران دیگـر حرمت؟ مولا

پیوسته تـو در غـربت، مانند پـدر بودی

از جور ستمکاران، در تحتِ نظر بودی

باشد که شبی روزی در سامره روی آرم           با دیدۀ گریان، رو بـر خاک تو بگـذارم

بر قبر تو جای گل، خونابِ جگـر دارم           من میثمم و نَـبـوَد، بـا غیـر شما، کـارم

هر چند بدم مـولا، از لطف، قـبـولم کن

در روز جزا محشور، با آلِ رسولم کن

جان می دهم فـقط و فـقـط پای سامرا            زاده شـدم بـه شـوق تـمـنّـای سـامـرا

دیگـر نـیـازمند کـسی نـیـستـم که من            هـستـم گـدای دست تو آقـای سـامـرا

حال مرا برای خـودت روبه راه کن            حاذق ترین طبـیب؛ مسیـحـای سامرا

از لـطف بـی نهـایـت تو بی مـقـدمـه            پـر زد دلـم به گـنـبـد زیـبای سـامـرا

حـالا شـدم برای حـریـمت کبـوتـری

ای منتهای عـشق خـداونـد؛عـسگری

ای دومین حسن که وجودت خدایی است            صبر تو مرتضایی دلت مجتبایی است

در کنج صحن خلوت توحضرت مسیح            در سجده و نماز و دعایی خدایی است

صدها درود و تـهـنـیت سبـز بر دلی            که آب و تاب عاشقی اش سامرایی است

وقـتی کـبـوتری به هوای تو می پـرد            دیگر کجا به فکر فرار و جدایی است

هرکس که می رسد تو به او لطف میکنی            فرقی نمی کند طرف اصلأ کجایی است

با این حـساب بر در این خـانـه آمـدم

بر دور شـمـع روی تو پـروانـه آمدم

ای جلوۀ حـقـیـقی هفـت آسمان حسن            رفته شعاع نور تو تا لا مکـان حسن

در زیـر چـتـر سایـۀ تـو آرمـیـده ایـم            از پرتو جمال تو روشن جهان حسن

در مدح تو هـمیـشه قـلـم کم می آورد            قفل است درسرودن تو هر دهان حسن

می خوانمت به طرز زمان های کودکیم            بابای مـهـربـان «امـام زمـان» حـسن

بنیان گـذار کرب و بلا روز اربعـیـن            ای بـانـی زیـارت ما شیـعـیـان حسن

شغل همیشگیم دراین خانه نوکری ست

کار هـمـیشگـی شما بـنـده پروی ست

حتی بـهـشت در به در آستـان توست            تنها نه آسمان که زمین هم از آن توست

قطره اگر کنار تو باشد که قطره نیست            زیرا که تحت مرحمت بی کران توست

از پشت پرده یک دو کلامی سخن بود            گوشم در انتـظـار شنـود بیان توست

بـیـن درنـدگـان به نـمـاز ایـستـاده ای            اینهم نـشانه ای ز جـلال نهان توست

هر چند ظاهـراً تو به مکّه نرفـته ای            کعبه همیشه گرم طواف نشان توست

روز ولادت تو زمان هم عهدی است

بعد تو جـانشین بلافصل مهدی است

میل سفـر در سر چرا دارم دوباره            شـوق زیـارتـنـامـه را دارم دوباره

صحنی پُر از خلوت شده فکر و خیالم            انـگـار مـیـل سـامــرا دارم دوبـاره

***********

این اشک های روی گونه نازنین ند            وقتی سر خان کـریمان می نـشینـند

یک قطره بُردم باز دریا پس گرفتم            در مکتب شیعه حسن ها اینچـنین ند

***********

اینکه فقیری را، به ماها هدیه دادی            می ریزد اشک شوق مان غیر ارادی

قـنـداقـۀ نـور تـو را خـیـل فـرشـتـه            آورده اند از عـرش بر دستان هادی

***********

حاجاتمان را دست پاک تو سپردیم            ما دست خـالی از حـریم تو نبـردیم

یک خواهش اما مانده بین سامرایت            ای کـاش فـرزندت بیـاید تا نـمردیم

***********

آقـا بمیـرم من بـرایت! بـاز دشمن؟            این غربت صحن تو بد تا کرد با من

وقتی صدای تیر و شلیک است آنجا            بعدش صدای بال کفتر هاست حتما

ای به حـق مـقـتـدا ایها العـسکـری            ای ولــیِّ خــدا؛ ایـهــا الـعـسـکـری

شـمـع جـمـع هـمه یـوسف فـاطـمـه            زادۀ مـرتـضـی ایـهـا الـعــسـکـری

ماه رویت حَسن خلق و خویت حَسن            حُـسـن سـر تا به پـا ایها العسکری

هم تو خیرالعباد هم تو باب المـراد            هـم تـو ابن الـرضا ایها العـسکری

هم سپاهت ملک هم مطیعـت فـلک            هم به حـکـمت سما ایها العـسکری

یا بن خـیـر الـوری سامـرایت مـرا

کـعـبـه و کـربـلا ایـهـا الـعـسکـری

تو به ارض و سـما تو به اهـل ولا            تو به خـلق خـدا هـادی و رهـبـری

چشم بد از تو دور نورالانوار طور            دُر دَه بحر نور بحـر یک گوهـری

تو به زهـرا ثـمر؛ تو به هادی پسر            تو به مهدی پدر تو به حق محوری

یـوسف فـاطـمـه عـرش را قـائـمـه             تو ز وصف همه بهـتـر و بـرتـری

هم رضا طیـنـتی هم علی صولـتی            هم نـبی خصلتی هم خـدا منـظـری

روز مـیــلاد تـو پـر زنــد یــاد تـو

دل سوی سـامـرا ایهـا الـعـسکـری

مظهر حـلم حق؛ مخـزن عـلـم حـق            مـعـدن حـکـمـتی سـیـدی یا حـسـن

جــلــوۀ کــبـــریــا؛ وارث انـــبــیــا            حـاصـل عـتـرتـی سیـدی یا حـسـن

به جـلالت درود به جـمـالـت درود            که خـدا طلـعـتـی سـیـدی یا حـسـن

آیـت مـحـکــمـه؛ تـو پــنــاه هــمــه            عـالــم خـلـقــتـی سـیـدی یـا حـسـن

هـم امــام اُمـم هــم ســپـهــر کــرم            هـم یـم رحـمـتـی سیـدی یـا حـسـن

در زمین و زمان می برند انس و جان

بـر درت الـتـجـا ایـهـا الـعـسکـری

حُسن حی صمد وصف تو بی­ عـدد            مهـدیت تـا ابـد منـجـی عـالـم است

ای ولــی خـــدا ای چــراغ هُـــدی             وصف مدح تو را هرچه گویم کم است

دل محـیـط غـمت دیـده­ ها مـقـدمت             زنده از یک دمت صد مسیحا دم است

مهـر تو یا حسن جـان جـانـم به تن            سینـۀ پـاک من سنـدی محکـم است

روح تـقـدیـم تـو قـلـب تـسـلـیـم تـو            بهر تعظیم تو چرخ گردون خم است

به تو نازد رسول به تو بالـد بتـول

به تو بـخـشد خـدا ایهـا العـسکـری

تـو صـراط الـلهـم تـو چـراغ رهـم            رو به هـر سو نهم قـبله ­ام روی تو

اشــرف الانــبــیـا خـاتــم الاوصـیـا            آن ثـنـا خـوان تو این ثـنـاگـوی تو

بـر درت سـائـلـم کـی شود شـامـلـم            کـز بـهـشـت دلـم بـشـنـوم بـوی تو

گـفـتـگــویـم تـویـی آرزویـم تـویـی            آبـرویــم تـویـی ای دلــم سـوی تـو

یا ابـاالـمـنـتـظـر مـرغ دل تا سحـر            می زند بال و پر بر هـمـه کوی تو

سـیـدی مـیــثـم مـهـر تـو هــمــدمـم

از تـو گـویـم ثـنـا ایـهـا الـعـسکری

ای سـامـره‌ات قـبلـۀ دل کعـبۀ جان‌ها            ای سفرۀ احـسان تو پیـوسته جهان‌ها

ای عـبـد خداونـد و خـداونـدِ زمان‌ها            ای پـایۀ قـدر و شرفت فـوق مکان‌ها

آگـاه ز اسـرار عـیـان‌هـا و نـهـان‌هـا

کوتاه به مدح تو و وصف تو زبان‌ها

ای روی تو در بزم ازل شاهد و مشهود            وی آمده ساجد به خدا بر همه مسجود

هـم قبلـۀ حاجاتی و هم حجّت معـبود            هم حمدی و هم احمد و هم حامد و محمود

غیر از تو که باشد پدرِ مهدی موعود

مهدی که بهار آرد در فصلِ خزان‌ها

ای جان جهان ای همه جان‌ها به فدایت            ای نام نکویت حسن ای حُسنِ خدایت

خـورشیــد پنـاه آرد، در ظـلِّ لــوایت            امـضـای عبـادات همـه؛ مُهـر ولایـت

بالاتــر از آنــی کـه بگوینــد ثـنـایت

بر اوج جلالت نرسـد وهم و گمان‌ها

در وصـف تــو اشیـاء زبـانـند زبانند            جز مدح تو را خـلق نخوانند نخوانند

گـل‌های جـنـان بی‌تـو خزانند خزانند            بـا آنـکــه مـقـام تـو نــدانـنـد نـدانـنـد

پـیـوستـه روانــنـد روانـنــد روانـنــد

تـا دور مـزار تـو بـگـردنـد روان‌هـا

بوی خوش جنّت ز غبـار قدم توست            عیسای مسیح آنچه که دارد ز دم توست

حاتم که کریم اسـت، گدای درم توست            تو دست خدا هستی و هستی کرم توست

تنهـا نه فقـط سامـرۀ دل حـرم توست

هرجا نگرم از تو عیان است نشان‌ها

تـو دُرِّ گــرانـمـایــۀ دَه بحـر کـمـالی            تـو مهـر فــروزانِ سمــاواتِ جـلالی

تـو عبـد، ولـی عبـد خداونـد جـمـالی            احمد رخ و حیدر ید و صدیقه خصالی

دوم حـسـن از حُسـن خـدای مـتعـالی

ای شاهد حُسن ازلت چـشـم زمان‌هـا

ای خلق سماوات و زمین خاک در تو            ای چــار عـلــی آمـده جـد و پـدر تـو

ای مـنـتـقـــم آل مـحـمّــد پــســر تــو            پـیـوستــه ســلام از طـرف دادگر تو

بـر مهدی و بر نرجس نیکو سیر تو

مهدی که بوَد در کف او خط امان‌هـا

ای در جگـر شیعه شـررهای غـم تو            ای ارث تو از مـادر تو عـمـر کم تو

با آنکـه بـوَد عـرش به ظـلِّ عـلـم تو            خــم شـد کـمـر چـرخ ز بــار الـم تـو

برپاست در عالم همه جا ذکر و دم تو

دارند به یادت همه در سیـنـه فغان‌ها

با آنکه وجودت همه جا تحت نظر بود            از نور تو لبریـز دل جن و بـشر بود

وز علم تو دشمن را احساس خطر بود            هرجا که خبر بود، فقط از تو خبر بود

پیوسته تو را قوت و غذا خون جگر بود

پُر بود دلت روز و شب از درد نهان‌ها

افسوس که شد گلشن عمر تو خزانی            آه ای جگرت سوخته از سـوز نهانی

دادنـد تــو را زهــر در ایــام جـوانی            جان شـد به لبت از ستـم دشمن جانی

شد کار محبـان ز غمت مرثیه‌خوانی

جوشید شرار از نفس مرثیه‌خـوان‌هـا

بگذار که بـا سـوز جگر یار تو باشم            بگـذار کـه پیوستــه گرفتـار تـو باشم

هرچند که خوارم چه شود خار تو باشم            افـتـاده بــه خـاک ره زوّار تـو باشـم

بـا مهــدی مـوعـود عـزادار تو باشم

هـر چند بوَد شرح غمت فوق بیان‌ها

مـن «میثـمـم» و شیـفـتـۀ دار شمـایم            مـداح شـمـا، نـوکـر دربــار شـمـایـم

یـک عـمـر گـدای سر بـازار شمـایـم            خود هیچم و بـا هیچ، خـریدار شمایم

گـفتـم کـه شـوم یـار شما، عار شمایم

دارم بـه سـر شانه بسی کـوه زیان‌ها

اشکم دو چشمه بر لب مژگان درست کرد           در خشکـسالِ عـاطفه باران درست کرد

بـشکـن دل مـرا کـه شـکـایت نـمی­ کـنـم           کار مرا هـمـیـن دل ویـران درست کرد

حالم گـرفته بود و دلم غـرق خـون ولی           حال مرا نوایِ "حسن جان" درست کرد

کاری که با رکوع و سجـود و دعـا نشد           آخـر تـوسـلِ بـه کـریــمـان درست کـرد

شک داشتم به سینه که برهان نظم چیست؟           زلف نگـار در دلـم ایـمـان درست کـرد

حق است خالـقی که برای عِـبـاد خویش           شاهی ز نسل شاه خـراسان درست کرد

در حیرتم چه کرد دو چشمش که اینچنین           از مرغ لال، مرغ غزلخوان درست کرد

دسـتـی به روی سینـۀ گـمـراه من کـشید           از کفر محض عـبد پشیمان درست کرد

روی لــبـم رسـیـد نــوای حـسـن حـسـن

در هر تپش؛به هر نفس و دم زدن حسن

دل دل کـنـان رسـیـده‌ام امـا نـمـی‌روم            بـا جـام خـالـی از لـب دریـا نـمـی‌روم

بـا صـد امـیـد آمـده‌ام سـمـت ســامـرا            میخـانه دایر است به صحـرا نمی‌روم

از پای سفـره‌های حسن‌های اهل بیت            عـالَـم اگـر زنـنـد بـفـرمـا… نـمی‌روم

در دوزخِ فراق بسوزم مرا خوش است            بی دردِ عـشـق، جـنتُ الاعلی نمی‌روم

کهفُ الوریٰ حَسن، شب احیای من حَسن            بی مهـر دوست مجـلس احـیا نمی‌روم

خود را کـشـانـده‌ام به در خـانـۀ کریم            سنگـم زننـد هم من از این جا نمی‌روم

امشب به دور خال لبش چرخ می‌زنم            فـردا طـواف چـشـم، جـداگـانه می‌روم

وقتش رسیده است، عجب محشری شده است
میلاد حـضرت حسن عسکری شده است

ای یاد تو به جان و دلـم ذکر داوری            وی آیـتـی که حـافـظ سـرّ پـیـمـبـری

قـرآن نـاطـقـی و به ذکر عـلـی عـلی            ما را درون سینه تو فـریاد حـیـدری

ما با ولای حضرت تو فـاطمی شدیم            این آب و گل گرفته ز تو عطر کوثری

وقتی گـدای سامره‌ات شاه عالم است            یـعـنی شما مـقـام حَـسن را بـرابـری

آری تـو سـیـد الـشـهـدا را ودیـعـه‌ای            از نسل کـربـلایی و بر خلـق دلبـری

تو سیزده صحـیـفـۀ حق را بـشـارتی            بر گـلـشـن صحـیـفـۀ سـجـّادیـه دری

ای یـادگـار مـعـرفـت بـاقـر الـعـلـوم            در عـلـم غـیـب مـظـهـر الله اکـبـری

چشم رئیس مکتب شیعه به سوی توست            تو صبح صادق از دل شب را در آوری

کردی چو جدّ خویش بلا را تو اختیار            در حبسِ اهلِ جهل، تو موسای دیگری

ابن الرضایی و به رضای خدا رضا            زیبندۀ تو نیست به جـز تاج سروری

جـود جـواد ارثـیـه‌ات از پدر بزرگ            هر کس گداست آبرویش را نمی‌بری

ای نور چشم هادیِ دین، آفتاب حُسن            دل را سوی صراط هدایت تو رهبری

یوسف بدون حُسن تو یوسف نمی‌شود            در خلقت است حُسن حَسن حُسن دیگری

هر یوسفی که یوسف زهرا نمی‌شود

مهدی ز غـیـر نسل تو پـیدا نمی‌شود

ای بر فـلک بهشت نعـیـم تو میـزبان            بسته نشد سرای تو هرگز به میهمان

هرگز نشد گـدای تو محـتاج هیچکس            این رسـم توست بنده نـوازی دوستان

سائل طلب نکرده عطای تو حاضر است            کرده هـزار بار تو را سائـل امتحـان

عـبد امـام عـسکـری عـبـد خـدا شـود            بـگـذار پـس غـلام بـمـانـم به آسـتـان

قرآن چه خوب مدح ترا گـفـته بارها            در هل اتی و فاطر و یاسین و اَلدّخان

احکـامِ دین مـکـارمِ اخلاقِ ممکـنات            دم از تو می‌زنند غزل خوان و نغمه خوان

تنهـا نه مـقـتـدای محـبـیـن و شیعـیان            هـستی امـام مفـتـرض الطاعۀ جهـان

تو آمدی زمین و زمـان شاد شد ولی            بستـه نـشـد نـگـاه تو بر اهـل آسـمان

دوران زندگیِ تو سرتاسرش خداست            این درس بندگی است برای مجاهدان

پیـروز شد هرآنکه طریق ترا گرفت            نابود شد هر آنکه جدا شد ز کـاروان

طاغوت‌های عصر تو در هم شکسته‌اند            هر گاه شد نگـاه تو در خـشم ناگهـان

شش سال از امامت و چندین هزار سال            عبرت گرفتن از تو، به تاریخ هر زمان

ای سـالـروز آمدنت جـشـن مـؤمنـین            مـیـلاد توست باب ظهـور امـامِ جـان

هر یوسفی که یوسف زهرا نمی‌شود

مهدی ز غـیـر نسل تو پـیدا نمی‌شود

ای مـاجـرای دین خـدا منـتـهی به تو            وی غـصـه‌هـای آل عـبا منتهی به تو

ای بنده‌ای که خاص میان خواص شد            زیرا که هـست امر ولا منتهـی به تو

حق را ودیعه است نهان در میان گنج            ای گـنـج پُر بهـای خـدا منتهـی به تو

آری یـقـین کلید امانت به دست تست            کـذّاب‌هـا رَونـد و بَـقـا مـنـتهـی به تو

آئـیــنـه‌دار سـلــسـلـۀ انـبـیــا تــویــی            بـا اولـیـا هـدایت مـا مـنـتـهـی به تـو

تـوحـیـد مـا ولایـت مـا دیـن نـاب مـا            خـالص‌ترین عـطا و لقا منتهی به تو

کعـبـه تویی طواف تویی مستجار تو            رکن و مقام و سعی و صفا منتهی به تو

مقصود از نماز، ولایت پذیری است            سـجـده به آدم است اَلا مـنتـهـی به تو

آن جنّتی کز او گل نرگس شکفته است            شد در پـی قَـدَر و قـضا منتهی به تو

زنـدان برای حـفظ امامت بهانه است            یعـنی بـقـای ملک هُـدی منتهی به تو

خورده است زلف مهدویت، به حسن گِرِه            ای ماجـرای خـون خـدا منتهی به تو

درک ولایت تو جهاد و شهادت است            یعنی که هست کرب ­و بلا منتهی به تو

خلقت گلی چنان حسن عسکری ندید            ای نـسل کـوثـریِ خـدا منـتهـی به تو

هر یوسفی که یوسف زهرا نمی‌شود

مهدی ز غـیـر نسل تو پـیدا نمی‌شود